Naast het criterium ‘belangrijk’ is er nog een ander criterium dat ervoor zorgt dat je informatie onthoudt: het communicatiemiddel!

Amsterdam is gebouwd op palen …
Miljoenen palen. Diep onder de grond. De alleroudste palen zijn van hout. En de nieuwere van beton. Zonder die palen zou de stad wegzakken in moerassig veen! Die plek heette destijds Amstel-Dam. Toen er om de dam in de Amstel een plein ontstond, vervolgens een dorp en uiteindelijk een stad … was onze hoofdstad geboren.

Hoe onthoud je interessante informatie?

Feiten die ik zomaar even uit het blote hoofd opschrijf. Best bijzonder, vind ik. Ik vind het namelijk lastig om iets lange tijd te onthouden. Echt BELANGRIJKE informatie lukt me natuurlijk wel. Zelfs als die belangrijke informatie op een onduidelijke, saaie, inefficiënte manier bij mij is gekomen. Want blijkbaar geven mijn hersenen belangrijke informatie altijd voorrang op ‘gewoon’ leuke, inspirerende of interessante informatie. Op zich een slim systeem. Maar: ook wel leuk als er iets interessants blijft hangen, na bijvoorbeeld een museumbezoek. Zonde als je op weg naar huis alweer 70% bent vergeten toch?

Door een passend communicatiemiddel in te zetten

Een paar weken geleden tijdens De Museumnacht in Amsterdam kwam ik erachter dat er naast het criterium BELANGRIJK nog een ander criterium is dat ervoor zorgt dat ik ‘gewoon’ interessante, leuke of inspirerende informatie onthoud: het communicatiemiddel! Ik bezocht namelijk 3 musea die avond. Het thema van ieder museum vond ik even interessant. Maar van welk museum heb ik nu het meest onthouden? En hoe komt dat? Ik heb een ranking gemaakt van ‘minst onthouden’ (nummer 3) naar ‘meest onthouden’ (nummer 4).

Nummer 3: Het stedelijk museum

Niet alles wat ze daar tentoonstellen wekte direct mijn interesse (abstracte objecten en schilderijen laten me koud). Design meubelen en woonaccessoires niet, dus alleen dat deel beoordeel ik. Wat heb ik ervan opgestoken? Ik zie nog wel verschillende objecten voor me. Van sommige weet ik me de ontwerper nog te herinneren, maar eigenlijk wist ik dat dan van tevoren al. Verder weet ik nog maar weinig. Hoe komt dat? Waarschijnlijk doordat vrijwel alle objecten in een glazen kast stonden (op een podium met een hekje eromheen). Met weliswaar een duidelijk nummertje erbij. Maar het verhaal bij het nummertje moest ik ergens anders opzoeken. Op een bordje helemaal rechts of links van de ruimte of de kast. Vaak op een plek waar ik geen zicht meer had op het object. Soms las ik het even snel, of alleen de titel of ik las het niet. En liep ik weer terug naar de glazen kast. Bovendien was de beschrijvende tekst vrij somber, kaal en feitelijk. Niet boeiend genoeg.

Nummer 2. Het grachtenhuis

Wat heb ik nog extra opgestoken over onze (UNESCO) grachtengordel? In het grachtenhuis zelf, niet zo gek veel. Mijn aandacht dwaalde af tijdens de filmpjes in de verschillende kamers van het Grachtenhuis. De beelden waren namelijk niet indrukwekkend, saai zelfs. En de monotone voice-over leek een tekst voor te lezen. Het geheel was ook vrij abstract, met veel feiten. Ene oor in, andere oor uit. Bovendien was het er warm! Hup … aandacht weg. Maar waarom staat dit museum dan toch op nummer 2? Omdat het boottochtje door de grachten (concreter kan het niet!) erna ruimschoots compenseerde! Al varend luisterde iedereen naar een jongen die heel enthousiast, duidelijk, gepassioneerd, met humor vertelde over datgene wat we op dat moment zagen: de ambtswoning van burgemeester van Der Laan, de kritiek van de Amsterdammers die er kwam op het logge nieuwe pand aan de Vijzelstraat, het verhaal achter de mooie lantaarns … Ik moest er zelfs op letten dat ik niet te veel naar de boeiende presentatie van de jongen keek in plaats van naar de grachten en de omgeving. 🙂

Nummer 1, met stip: Het Amsterdams historisch museum

Heb ik er wat van opgestoken? Ja: zie de intro onder andere. Had ik het gezellig? Ja! Waarom? De informatie over de geschiedenis van Amsterdam werd op gevarieerde manieren aangeboden. De manieren, de communicatiemiddelen, op zichzelf waren al zeer geschikt. Maar ook de variatie erin maakte het extra aantrekkelijk voor mijn hersenen. Een continue afwisseling van infographics op de muren. Pakkende heldere korte teksten met tijdlijnen en herkenbare tekeningen. Hele muren werden er mee vol gekalkt. Tussendoor steeds geluidsfragmenten bij de tekeningen voor extra gedetailleerde informatie. Midden in de ruimte headsets met beeldschermen met filmpjes van ongeveer een minuut. Pakkende beelden écht uit de geschiedenis met een aansprekende voice-over. Die heel verhalend en concreet de beelden verduidelijkten. Met andere woorden: een museum naar mijn hart (en hersenen)!